فیلم Lusy آنطور که می باید، حرفه ای ساخته نشده بود. مخصوصا ابتدای فیلم که وقتی لوسی مجبور می شود چمدان را به هتل ببرد یک هویی صحنه فیلم عوض می شود و موش درحال افتادن در تله را نشان می دهد. به نظر خیلی ناشیانه می رسد ولی احتمالا مثل آن سبک مسخره فیلم برداری که نصف صورت طرف در کل screen نمایش داده میشد(و دائم دماغ طرف توی حلق آدم بود)، این هم می خواهد تبدیل به یک سبک جدید در فیلم سازی بشود، که کارگردان یا فیلم ساز یا هر کس دیگر بخواهد برای اینکه به ببینده بفهماند چه اتفاقی دارد می افتد از این تصاویر بی ربط وسط صحنه های فیلم بگذارد!!! بگذریم از اینها. در کل ظاهر فیلم و مطلب خیلی مهمی که در این فیلم گنجانده شده تصویری از یک کتاب پاره و بخشی سوخته در ذهنم متبادر می کند که مطالب خیلی مهم و علمی در آن نهفته است. اینکه سبک فیلم سازی چه است و صحنه های اکشن چطور هستند و چیدمان اتفاقات چگونه است، و اینکه نقص های داستان (از جمله اینکه یک چمدان از ابتدای فیلم یک هویی از کجا سر در می آورد؟!!!) چیستند و ... موضوع این نقد نیست. موضوع محتوای اصلی فیلم است که در کل شاید از این فیلم یک ساعت و اندی دقیقه ای، فقط پنج دقیقه و یا کمتر درباره آن دیالوگ شده بود!
صحبت سر میزان استفاده انسان از توانایی های مغزش است. می گویند دانشمندان تحقیق کرده اند و به این نتیجه رسیده اند که بشر امروزی تنها از 2 الی 3 درصد از توانایی های مغزش استفاده می کند. مطئنا درست است که ما امروز قادر به استفاده از تمام ظرفیت مغزمان نیستیم. وگرنه بعد از این قدمت طولانی مدت زندگی روی این کره خاکی خیلی بیشتر از 2 حرف از علمی که 27 حرف دارد را کشف می کردیم. اشاره ام به حدیثی از امام صادق است که می فرمایند: «علم و دانش 27 حرف است و همه آنچه پیامبران آورده اند تنها 2 حرف آن است و مردم تا کنون جز با آن دو حرف آشنایی ندارند. هنگامی که قائم ما قیام کند، 25 حرف دیگر را بیرون آورده و در میان مردم گسترش می دهد و آن دو حرف را نیز به آنها ضمیمه ساخته و مجموع 27 حرف را منتشر می کند»(بحار الانوار، ج52، ص 336) توضیح اینکه درست است که امام صادق بیش از 1000 سال پیش می زیسته و اکنون علم و دانش خیلی نسبت به آن موقع پیشرفت کرده است، اما در ادامه حدیث وقتی می گوید وقتی امام زمان قیام می کنند، بقیه علم را به مردم می آموزند، این معنی اش این است که تا ظهور امام زمان هنوز همان دو حرف از دانش برای مردم شناخته شده است. و حتی به نظر من بشر امروزی حتی توانایی درک این را ندارد که سبک زندگی بشر پس از ظهور امام زمان چگونه خواهد بود. تصورش سخت است وقتی این حدیث را می خوانی: امام صادق (ع) می فرمایند: «هنگامی که قائم ما قیام کند، خداوند قدرت شنوایی و بینایی شیعیان ما را افزایش می دهد، به گونه ای که آن حضرت از فاصله یک برید(چهار فرسنگ) با شیعیان خود سخن می گوید و آنان سخن او را می شنوند و او را می بینند، درحالیکه او در جایگاه خود قرار دارد.»(بحار الانوار ج 52 ص 336) شاید بگویید خب با تلفن همراه نسل یا چهار با هم صحبت می کنند، ولی وقتی در ابتدای حدیث می گوید که خداوند قدرت شنوایی و بینایی شیعیان را افزایش می دهد، معلوم می شود با استفاده از وسیله ارتباطی نیست، در ضمن با تلفن همراه تا مسافت های خیلی طولانی تر می توان ارتباط بر قرار کرد. پس معلوم می شود انسان ها در آخر الزمان دارای قدرت ها ذهنی و جسمی بسیار بالاتر از حالا هستند که این یکی از هزاران ره آورد حضور شناخته شده امام معصوم در میان مردم است.
حالا آمده اند فیلمی ساخته اند که بگویند توانایی ذهن بشر فلان است و فلان است، بشر اگر از فلان درصد از توانایی مغزش استفاده کند می تواند موج های تلفن همراه را ردیابی و شنود کند، می تواند دیوار حایلی بسازد و از خودش دفاع کند و یک زن با یک بشکن(!!!) 30 نفر مرد قوی هیکل را از پای در بیاورد! جالب است که لوسی با مصرف ماده ای که در دورانی جنینی موجب رشد استخوان ها می شود اکنون این همه توانایی ذهنی را کسب کرده (اینکه همان ماده ای که استخوان ساز است، سلول های مغز را هم توانمند می کند و اصولا سلول های مغز چه ربطی به سلول های استخوان دارند را نمی دانم! از آن دروغ های شاخدار سیزده بدری است!)، اما نمی تواند در یک چشم به هم زدنی برود پیش پروفسور نورمن تا دانشش را در یک حافظه خاص و درخشنده ی مجهز به پورد USB به عنوان انتقال دانش به او بدهد! منظورم این است که نمی تواند طی الارض کند و خیلی سریعتر از 12 ساعت نزد پروفسور نورمن برود.
از همه جای فیلم خنده دارتر بخش انتهایی فیلم است، که بعد از اینکه توانایی مغز لوسی به 100 درصد می رسد، وقتی پلیسی که چند لحظه پیش عاشقش شده سراغش را می گیرد، پیامی روی صفحه موبایلش دریافت می کند از سرکار خانم لوسی، که من همه جا هستم! من اینگونه برداشت کردم که با توجه به اینکه قبل از این لوسی عنوان کرده بود که «ما هیچوقت واقعاً نمی میریم» می خواهد اینگونه به بیننده القا کند که وقتی بشر بتواند از 100 درصد از توانایی مغزش استفاده کند می تواند (نعوذ بالله) خدا بشود. و یا خدا هم بشری است که بر حسب اتفاق (تاکید می کنم بر حسب اتفاق) توانسته از 100 درصد توانایی مغزش استفاده کند. البته این برداشت من است.
