امروز داشتم هفت خوان رستم شاهنامه رو می خوندم. به خوان سوم رسیدم، اونجایی که رستم توی یه دشتی می خوابه که محدوده ی زندگی اژدهاست. و وقتی که اژدها قصد جان رستم رو می کنه رخش میره و رستم رو از خواب بیدار میکنه، ولی وقتی رستم از خواب بیدار میشه، تو تاریکی شب نمی تونه اژدها رو ببینه. و رخش رو عتاب می کنه، وقتی برای بار دوم رخش رستم رو از خطر آگاه میکنه، رستم رخش رو تهدید به ریختن خونش می کنه. ولی بار سوم دیگه متوجه حضور اژدها میشه، آخرشم همون رخش جون رستم رو نجات میده. داستان جالبه. خدا رحمت کنه جناب فردوسی رو. عجب داستانی گفته، داستان روزگار ماست، اونجایی که ما رو متهم می کنند به توهم توطئه!!! به ما می گن شما همه رو دشمن خودتون می دونید، و فکر می کنید که دنیا (منظورشون از دنیا، آمریکا و چندتا کشور اروپاییه) بر علیه شما توطئه می کنه! باید گفت که خب شما که می گید ما توهم توطئه داریم، واقعا این به قول شما توهم چی از شما کم کرده؟ چه ضرری به شما رسونده؟ به جز این، آیا بهتر نیست عده ای اطراف شما باشند که اگر احیانا شما در خواب بودید، اونها آگاه و هشیار باشند که لااقل شما رو از خطرات اطرافتون آگاه کنند؟ حتی اگر توهم داشته باشند. خدا رو چه دیدی، شاید همین متوهم ها یه روزی مثل رخش شما رو نجات بدهند.
بهتره آدم دنیای اطرافش سیاه و سفید نبینه. بین سیاه و سفید هم طیف رنگ خاکستری وجود داره که از قضا خیلی هم متنوعه، به زبون مهندسای کامپیوتر، دنیای اطرافت فقط صفر و یک نیست، بین صفر و یک هزاران و بلکه میلیونها (و بیشتر...) عدد وجود داره. منظورم اینه که آدمهای اطرافمون رو صرفا بخاطر یک نظر بدترین آدم روی زمین، یا خوبترین آدم روی زمین نبینیم. صرفا بخاطر اینکه یه کسی معتقده -یا توهم زده- توطئه ای در راهه، لایق توهین نیست، کمی عمیق تر بیاندیشیم.
