کرسی آزاد اندیشی با موضوع حجاب

مدتی پیش تو دانشگاه کرسی آزاد اندیشی گذاشته بودند با موضوع حجاب. برای شرکت تو این کرسی برنامه ریزی نکرده بودم چون تو همون ساعت کلاس داشتم اما کمی زودتر از ساعت کلاس رسیدم دانشگاه، گفتم برم سالن آمفی تئاتر سری بزنم تا وقت کلاس. خب رفتم و دیدم که کرسی شروع شده. هرکسی می رفت بالا و نظر خودشو بیان می کرد. یکی مخالف و یکی موافق. یکی گفت همه باید آزاد باشند. هرکس رو توی قبر خودش می خوابونند و ازین حرفهای تکراری که خیلی هاشون با مبانی دینمون مغایرت داره. یکی رفت بالا گفت من زیاد کتاب خوندم، کتاب تورات و انجیل و قران خوندم، وصیتنامه امام رو تیتر وار خوندم و ... (اسم چند کتاب رو گفت که همشونو چندباره خونده) بابام نماز اول وقتش ترک نمی شه، خودم تو بسیج عضو نیستم اما هروقت کاری ازم خواستند بی منت براشون انجام دادند (نمی دونم منظورش از این حرف چی بود!) بعد برگشت رو به جمعیت و گفت الان موضوع جامعه واقعا حجابه؟ دارن با این حرفا گولتون می زنن، می خوان سرتون رو گرم کنند، چرا با موضوع عدالت کرسی برگزار نمی کنید، آیا مشکلات مملکت واقعا همین حجابه و بس؟ و ...

می شناختمش،

حکایت حجاب

به پسرکی که می گفت هرکسی در نحوه لباس پوشیدن خود آزاد است گفتم:

ما در یک جامعه زندگی می کنیم، و از آنجا که انسان یک موجود اجتماعی است، برای هر رفتار یک قانون وجود دارد. مثلا برای رانندگی کردن شما مختاری هر ماشینی که دلت خواست بخری، اما باید حدود سرعت را نیز رعایت کنی، از لاین سمت راست نباید منحرف بشی و ...

چطوریه که کسی به قوانین راهنمایی و رانندگی محدودیت نمی گه و هرکسی این قوانین رو رعایت نکنه اشکالی نداره جریمه بشه، اما درباره پوشش این طرز تحلیل کار نمی کنه؟ شما اجازه دارید هر لباسی که می خواهید رو بپوشید اما باید حدود رو رعایت کنید. (و البته این حدود هم برای آقایون وجود داره هم برای خانم ها و همه هم می دونن که منظور از حدود چیه) 

البته برای بررسی مسئله حجاب باید به پیشینه ی تاریخی ایت قضیه بپردازیم. هم خانم های محجبه ی ما برای باحجاب بودنشان پیشینه تاریخی و دلایل مستحکم دارند هم خانم های بدحجاب برای بی حجابیشان. سخن راندن درباره پیشینه تاریخی حجاب زمان زیادی می برد. اما پیشینه ی تاریخی بدحجابی زیاد طولانی نیست. کمتر از یک قرن است که بدحجابی را به جای تمدن و فرهنگ مدرنیزه به همه ی افراد جامعه قبولاندند. حرکت نرمی که آغاز شد گرچه از ابتدا با زور و باتوم و پلیس همراه بود اما در دراز مدت تاثیر خود را گذاشت و اکنون ما شاهد نتایج آن هستیم. متاسفانه!

برداشتی آزاد از فیلم شاتر آیلند

با دیدن فیلم سینمایی شاتر آیلند (Shutter Island) که از نمادهایی چون پرچم آمریکا، چشم جهان بین، آبلیسک، عقاب معروف و ... همچون دیگر فیلم های هالیوودی دیگر بی نصیب نمانده است؛ مرا به یاد فیلم اینسپشن می اندازد. تلقین آنچه من می خواهم به ذهن تو. شاید بگویید این دو فیلم هیچ ربطی به هم ندارند اما کمی صبور باشید و تحلیل زیر را بخوانید.

قبل از اینکه بخواهم نظر خودم را درباره این فیلم بگویم، چند نقد درباره این فیلم را خواندم. و متاسفانه متوجه شدم هیچکدام از نقدها پیام اصلی فیلم را متوجه نشده اند و به بیان دیگر بازی خورده اند.

و اما جریان فیلم اینگونه است که:

مارشال آمریکایی به نام تدی دنیلز (که لئوناردو دیکاپریو نقش او را بازی می کند) به دلیل اینکه درباره جریانات جزیره شاتر پرس و جو و کنجکاوی می کند و از آنچه که نباید مطلع می شود، باید از صحنه ی نظامی آمریکا حذف شود. اما به دلیل اینکه یک مقام نظامی است و نمی توان او را به همین راحتی حذف کرد دولت تصمیم می گیرد با انگ دیوانگی او را (که از اسرار آگاه شده) حذف کند! بنابراین سناریویی برای او طراحی می کنند که در آن مارشال ماموریت دارد در جزیره شاتر به دنبال زنی به نام راشل سولاندو بگردد که به شکل اسرار آمیزی مفقود شده است!

اما جزیره شاتر کجاست؟ و اسرار آن چیست؟

پاسخ این سوال در یک صحنه فیلم توسط همان راشل سولاندوی گم شده که در غاری در همان جزیره از دست ماموران جزیره فرار کرده است داده می شود. راشل سولاندو خودش رو اینگونه معرفی میکنه: قبل از اینکه بیمار اینجا باشم، اینجا کار می کردم، من یه دکتر بودم...؛

و بعد شروع به بیان واقعیت ها می کند: «وقتی بهت انگ دیوونگی بزنن بعد هرکاری بکنی دیوونگی محسوب میشه.» او به مارشال میگوید: «باهوشتر از چیزی هستی که به نظر میای و این اصلا چیز خوبی نیست!» این دو گزاره که تقریبا ربط مستقیمی به موضوع مکالمه ندارد و در واقع نتیجه نهایی مکالمه است که در ابتدای مکالمه بیان می شود! و در ادامه راشل می گوید: «من در مورد حمل داروهای روانپزشکی سدیم دار به این جزیره پرس و جو کردم، درباره عمل های جراحی که در این جزیره انجام میشه سوال کردم، تا حالا اسم عمل جراحی خارج کردن قسمتی از مغز رو شنیدی؟ روی سر بیمار دستگاه شوک الکتریکی می ذارن، بعد با یخ شکن از طریق چشم تعدادی از عصب ها رو خارج می کنن، اینطوری بیمارها رو مطیع خودشون می کنن، سربراهشون می کنن، این وحشیانه است، بی وجدانیه!» و بعد درباره کنترل کردن مغز انسانها صحبت می کند و این بخش از مکالمه دقیقا همان چیزی است که مرا به یاد فیلم اینسپشن می اندازد: «اگه بتونی مغز کسی رو کنترل کنی چه اتفاقی می افته؟ انسانی می سازی که عشق و دلسوزی رو درک نمی کنه... کره شمالی ها روی زندانی های جنگی آمریکا این کار رو کردند، اونها سربازها رو به خیانتکارهایی تبدیل کردند که کارهایی می کنند که هیچ انسانی انجام نمی ده. رسیدن به چنین نتیجه ای سالها زمان می بره، پنجاه سال بعد مردم برمیگردن و به اینجا نگاه می کنن و میگن همه چیز از اینجا شروع شد. نازی ها از یهودی ها استفاده می کردند، شوروی از زندانی هاش در گولاک، و ما روی بیمارها آزمایش کردیم در جزیره شاتر.»

همه معماهای فیلم در این مکالمه حل می شوند. راشل واقعیت های دنیای کنونی را بیان می کند، عمل جراحی روی مغز انسان ها همان تسخیر فرهنگ همه ی ملتها ست که از راه چشم و بوسیله ی یخ شکن که همان رسانه است انجام می شود. (در این فکرم که چرا رسانه را به یخ شکن تشبیه کرده اند) و بخش هایی از مغز را بیرون می آورند، این بخش ها همان قوه ی تحلیل مسایل و بصیرت است. آنها از طریق رسانه های خود بصیرت را از مردم می گیرند و مردم را مطیع و سربراه خود می کنند.

در پایان این فیلم می بینیم که یکی از مسئولین این تیمارستان به مارشال می گوید ما روی این پروژه خیلی هزینه کرده ایم و اگر تو با ما همکاری نکنی پروژه شکست می خورد و هزینه ها بی توجیه می ماند! و از مارشال خواهش می کند که با آنها همکاری کند. بعد به ذهن مارشال گزاره هایی  را تلقین می کند که مارشال باید آنها را بپذیرد. و به عنوان گذشته ی خودش در ذهن خودش جانشنین واقعیت های پیشین کند، از جمله اینکه او نامش تدی نیست و زنی داشته که بچه هایش را کشته و خودش هم زنش را به قتل رسانده و دچار اختلالات روانی است و به همین دلیل است که در این جزیره زندانی است. در فیلم نشان داده می شود که مارشال در ظاهر نشان می دهد که پروژه آنها موفقیت آمیز بوده است و دروغ های تلقینی را پذیرفته است. ظاهرا مارشال مجبور است این کار رو بکند در حالیکه واقعیت را می داند. قبلا راشل به او گفته بود که همه این موضوع را می دانند اما هیچ راه فراری از این جزیره وجود ندارد. مجبوری بمانی و با همه چیز بسازی و بسوزی و هیچ راه دیگری وجود ندارد.

این همه چیزی است که می خواهند به انسان ها القا کنند: شما چه بدانید که تحت سیطره ی نظم نوین جهانی هستید و چه ندانید ، مجبور هستید با این سیستم کنار آمده و آنرا بپذیرید. این همان چیزی است که به مغز انسان ها می خواهند القا کنند!

در مکالمه ی افشاگرانه ی مارشال و راشل شوروی و کره ی شمالی که دشمنان قدیمی آمریکایی هستند مورد غفلت قرار نگرفته اند. و آنها را افرادی خشن و بی وجدان معرفی می کنند. همچنین نازی ها که دشمنان یهودی ها هستند. و این وسط کارگردان از مظلوم نمایی اسرائیلی ها هم غافل نمی شود. چرا که بازهم داستان قدیمی مظلومیت یهودی ها که توسط نازی ها مورد ظلم قرار گرفتند یادآوری می شود. می خواهند انقدر این موضوع را تکرار کنند تا بالاخره همه باورش کنند.

خورشید فردا مال ماست

اول

 جمهوری اسلامی ایران اولین کشور تولیدکننده داروی گیاهی درمان روماتیسم در جهان می‌باشد.

 جمهوری اسلامی ایران اولین کشور تولید کننده داروی گیاهی برای درمان ایدز می‌باشد.

 جمهوری اسلامی ایران با ده برابر سرعت متوسط رشد علمی در دنیا، دارای رتبه نخست سرعت رشد علم و تکنولوژی در جهان می‌باشد.

جمهوری اسلامی ایران، دارای رتبه نخست جهانی در ریشه‌کن کردن بیماری‌های مختلف واگیردار (فلج  اطفال، سل، هپاتیت، سرخک و...) است

دوم

 جمهوری اسلامی ایران دومین کشور دارای فناوری تولید پهبادهای رادارگریز در جهان می‌باشد.

جمهوری اسلامی ایران دارای رتبه دوم جهانی در کشت سلول‌های بنیادین می‌باشد.

سوم

جمهوری اسلامی ایران سومین کشور با توان طراحی و ساخت انواع سد در جهان می‌باشد.

پنجم

جمهوری اسلامی ایران با تولید رویانا اولین گوسفند شبیه‌سازی شده، در بین پنج کشور دارای توان شبیه‌سازی این‌گونه قرار دارد.

جمهوری اسلامی ایران پنجمین کشور دارای توان پیشرفته علمی طراحی و ساخت و هوشمندسازی ربات آدم‌نما می‌باشد.

جمهوری اسلامی ایران جزء پنج قدرت برتر سایبری دنیا قرار دارد.

جمهوری اسلامی ایران با دستیابی به فناوری ساخت زیردریایی‌های مدرن به رتبه پنجم قدرت زیرسطحی جهان دست یافت.

هفتم

  جمهوری اسلامی ایران، هفتمین قدرت برتر دریایی جهان با توان طراحی و ساخت کشتی‌های اقیانوس‌پیما می‌باشد

هشتم

 جمهوری اسلامی ایران در میان هشت کشور برتر هسته‌ای جهان.

جمهوری اسلامی ایران، جز هشت کشور دارای قدرت تولید مستقل موشک‌هایی با برد بیش از 2000کیلومتر (شهاب3، فادر، سجیل و...)

نهم

جمهوری اسلامی ایران دارای رتبه نهم در تولید بیوداروها می‌باشد.

جمهوری اسلامی ایران نهمین کشور در تولید علوم پیشرفته نانو می‌باشد.

دهم

 جمهوری اسلامی ایران جز ده کشور تولیدکننده زیردریایی در جهان می‌باشد.

سیزدهم

جمهوری اسلامی ایران سیزدهمین کشور با توان طراحی و ساخت انواع ناوشکن‌های پیشرفته در دنیا می‌باشد.

هفدهم

 جمهوری اسلامی ایران در سال 2011 رتبه هفدهم تولید علم در جهان را کسب نموده است. این درحالی است که رتبه ایران ده سال قبل 50ام بوده است.

 

این همه در شرایط تحریم و تنگدستی انجام دادیم و همه‌ ی این شمردن‌ها یعنی اینکه ما در شرایط بدر وخیبریم، نه شعب ابی‌طالب.

ما در شرایط بدر خیبریم نه شعب ابیطالب.  امام خامنه ای

مارا ازتحریم نترسانید ما ملت رمضان هستیم.  امام خمینی ره

در تهدیدها فرزند عاشوراییم و در تحریم ها فرزند رمضان.

یک «روز به ما مى‏گفتند شما بروید لولهنگ بسازید؛ آفتابه‏هاى گلى‏اى که آن وقت‏ها مى‏ساختند؛ یعنى آفتابه حلبى هم نه! ما حتى دسته بیل را هم از خارج وارد مى‏کردیم؛ همچنین بقیه چیزهاى مورد مصرف و مورد نیاز روزافزون صنعتى را. سطح زندگى پیشرفت مى‏کرد و نیازهاى فراوان روز به روز پیش مى‏آمد؛ همه اینها را ما باید از دیگران مى‏گرفتیم و وارد مى‏کردیم.» اما امروز به برکت خودباورى و اتکا به توانایى‏هاى خودجوشِ داخلى، توانستیم جز هشت کشور برتر هسته‌ای باشیم و در زمینه‏هاى مختلف علمى جزءِ ده کشورِ اولِ جهان.

من واقعاً متأسف میشوم وقتى مى‌بینم این گزارشهاى روشن و خوب، آنچنان که باید و شاید، به مردم داده نمیشود که مردم خوشحال بشوند؛ بفهمند در کشور چه اتفاقى دارد مى‌افتد.  امام خامنه‌ای

همین تحریمى که حالا گفته می‌شود تشدید کردند یا رو به تشدید دائمى است، خب، از اول وجود داشته. ما علاوه‌ى بر این، جنگ هم داشتیم؛ علاوه‌ى بر این، در دورانهاى مختلفى کاهش قیمتهاى نفت داشتیم؛ مشکلات فراوان داخلى بر ما تحمیل کرده بودند؛ همه‌ى این مسائل بوده است؛ در عین حال ما بحمداللَّه این همه پیشرفت را پیدا کردیم.

امروز ما «بخش سخت‏تر راه را طى کرده‏ایم و بخش آسان‏تر و راحت‏تر آن پیش روى ماست.»

امروز می توان ادعا کرد کشور ما از شعار ما می توانیم عبور کرده و در اردوگاه ما توانستیم خیمه زده است.

امنیت برای کیست؟

واقعا چند روزی است به یک علامت سوال بزرگ تبدیل شده ام. که واقعا امنیت برای کیست؟ امنیت برای عروسک هایی است که با بزک کردن خود و حضور در اجتماع فضا را آلوده می کنند؟ یا برای خانم هایی است که حریم خود را حفظ می کنند؟ چه کسی مستحق امنیت است؟
یادم هست سیزده بدر همین امسال بود که دیدم خانمی در کنار همسرش (که معلوم نیست غیرتش را باد با خودش کجا برده بود) روسری را از سر برداشته و با خیال راحت مشغول خوشگذرانی است! با خودم گفتم فاتحه ی حجاب را در این جامعه باید خواند. همین روزهاست که خانم های چادری دیگر در این جامعه امنیت نداشته باشند. (امکانش نبود که بروم و تذکر دهم!)
و ندارند! این روزها خانم های محجبه در این جامعه امنیت ندارند. کلانتری ها که در حوزه ی اختیاراتشان نیست ظاهرا (اینجا را بخوانید) که با این جور مسایل برخورد کنند، بعضی کلانتری ها هم که با قبض برق مجرم را آزاد می کنند! (اینجا را بخوانید). قوه ی قضائیه هم که ... بماند! کو گوش پذیرنده انتقاد!
هی ـی ـی ـی ... ، بعععععله، خلاصه اینکه هر روز که می گذرد سوالی به سوالها افزوده می شود اما دریغ از یک پاسخ!
پیشنهاد: گشت ارشاد از افرادی که به بدحجاب ها تذکر می دهند حمایت کند. مجرمین را به راحتی رها نکنند، مسئولین گشت ارشاد به لحاظ حقوقی پیگیر به مجازات رساندن مجرمین در این زمینه باشند.

ایام شهادت مادر

صدای مقام معظم رهبری که فرموده بودند برای شهادت حضرت زهرا مثل عاشورا و تاسوعا هیئتهای عزاداری به خیابان ها بیایند هیچ وقت از یاد گوشهایم نمی رود. دنبال هیئتی می گشتم که شب شهادت بیرون بیایند. مادرم زنگ زد و گفت مسجد هیئت را بیرون آورده است. من که سر از پا نمی شناختم خیلی زود حاضر شدم و بیرون آمدم. هیئت حرکت کرده بود و من عقب مانده بودم. اما نمی دانم آن مسافت را چگونه طی کردم. بالاخره به هیئت رسیدم. 

صحنه ی جالبی بود. از وسط بلوار اصلی کیانپارس که همیشه مملو از دخترها و پسرهایی ست که برای گذرندان عمرشان به خیابانها می آیند (و خودتان می دانید به چه وضعی می آیند! طوری شال را روی سرشان می گذارند که آدم دوست دارد بگوید: «جون مادرت اون شال رو از سرت بردار!») از وسط این دخترها و پسرها، از وسط فست فودی ها و مغازه های مجلل لوستر و مبلمان، یک کاروان غم با پرچم های سیاه در حال حرکت بود، سرم را پایین انداختم و به یاد مظلومیت مادر، به یاد مظلومیت مولا ... 

همان طور که سرم پایین بود توی دلم به امام زمان گفتم: اماما شرمنده ام، از سیاهی رویم شرمنده ام. از صدای ضبط ماشین هایی که پشت سرمان در حال رفت و آمدند شرمنده ام. تو بزرگی کن و ببخش. سایه ات را از سر ما کم نکن که بی لطف حضورت ما نیست و نابودیم.