خون جوشیده
بعد از شنیدن اخبار می روم کنار پنجره، پرده را کنار می زنم. تابستان، رمضان، در ساعات میانی روز، مردم همه خسته از کار روزانه و با زبان روزه، خسته از گرمای طاقت فرسای تابستان داغ خوزستان، همگی در خواب هستند. خیابان جلوی خانه مان چقدر خلوت است، حتی یک گنجشک هم جرأت پرواز ندارد از داغی هوا، چه سکوتی خیابان را فرا گرفته است، بادی آرام اما داغ، برگ های درختان را تکان می دهد، ماشین ها کنار کوچه پارک هستند بدون اینکه نگران باشند که دزدی می آید، بدون اینکه نگران باشند تانکی از روی آنها رد می شود، ساختمان ها در حال ساخته شدن هستند، لنگ نبودن سیمان و مصالح ساختمانی نیستند، نگران ریختن آهنپاره های وحشی از آسمان هم نیستند، ساخته می شوند و به بالا می روند.
اخبار اما چیز دیگری می گوید، آنقدرها هم که نقشه ها نشان می دهد دور نیست، دیار مردمی که در تابستان، رمضان، در هر ساعتی از شبانه روز، بر سرشان از آسمان باران می بارد، بارانی از آهنپاره های وحشی که کودک و پیر و زن و بچه حالیشان نیست. این مردم خسته اند از کشته شدن، از رنگ خون دیدن، روزه را با صدای گلوله و خمپاره و بمب شروع می کنند و هنگامی که آسمان رنگ خون می شود، ربنایشان، صدای ناهنجار انفجار. ساختمانهایشان تخریب می شود، کودکانشان بر روی دستهایشان جان می دهند، برای رفتن به مسجد باید منتظر دزدیده شدن باشند، و بعد جسد سوخته ی نوجوانشان را از میان جنگل ها پیدا کنند. نماز را در کجا می خوانند؟ مسجدی که دیروز به حمله ی حیوانات وحشی فروریخته است. آری آنجا هم گنجشکها جرأت پرواز در آسمان را ندارند، اما نه از گرما، که از شدت حملات حیوانات وحشی.
خون هر انسان آزاده ای از دیدن اینها به جوش می آید. و در انتظار راهی برای کمک.
