گفتنی ها

این پست را خطاب به آن دسته از افرادی می نویسم که معتقدند «به تعداد انسانهای روی زمین راه برای رسیدن به خدا وجود دارد» و حتی برخی معتقدند «برای رسیدن به خدا نیازی به رهبر و راهنما و امام ندارند، بلکه خود به تنهایی می توانند راه کمال و رسیدن به خدا را طی نمایند».

با فرض اینکه همگی مسلمان هستیم و کلام خدا و رسول را می پذیریم و با علم به اینکه تمام گزاره های موجود در قرآن و سخنان رسول خدا همگی گزاره های صحیحی هستند و بر هم انطباق دارند توجه شما را به دو آیه شریفه از قرآن جلب می نمایم:

1- سوره مبارکه فرقان، آیه 57: قُلْ ما أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلاَّ مَنْ شاءَ أَنْ یَتَّخِذَ إِلى‏ رَبِّهِ سَبیلاً (ترجمه: بگو: من براى رساندن پیام آسمانى خود هیچ مزدى از شما نمى خواهم، جز این که کسى بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگیرد. -آرى، مزد من همین است که شما هدایت شوید-)

2- سوره مبارکه شوری، آیه 23: ذلِکَ الَّذی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبادَهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى‏ وَ مَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فیها حُسْناً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ (ترجمه: این است آنچه خداوند بندگانش را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند بدان نوید مى دهد. بگو: من بر ابلاغ رسالتم که شما را به چنین جایگاهى مى رساند، هیچ مزدى جز دوستى با خویشانم از شما نمى خواهم، و هر کس کارى نیکو کند ( به خویشان پیامبر مودّت داشته باشد ) براى او در کار نیکویش پاداش نیک مى افزاییم و کمبودهاى آن را جبران مى کنیم، چرا که خداوند بسیار آمرزنده و سپاسگزار است)

اگر دو آیه فوق را بر هم انطباق دهیم، نتیجه می گیریم که «کسی که بخواهد راهی به سوی پروردگارش در پیش گیرد» از طریق «دوستی با اهل بیت (اقربین پیامبر اکرم -ص-)» به هدفش خواهد رسید. آری به راستی ائمه اطهار راه های رسیدن به خداوند، راه رسیدن بهشت رضوان الهی، معادن رحمت خدا، مخازن علم الهی، امین اسرار الله، پیشوایان امت، بهترین بندگان خدا، درهای ورود به ایمان و حصن امن الهی، چراغهای راهنمای بشر در تاریکی های جهل، کشتی های نجات، عالمترین علما، صاحبان کاملترین عقل ها هستند. آری همانها که عترت پاک و مطهر رسول خدا و وارثان انبیا هستند.

بر همه واضح و روشن است که اینان چه کسانی هستند، پاک ترین افراد عالم که اولین آنها، اینگونه به مردم معرفی می شوند:

حضرت علی ، امیرالمومنین و امام متقین که در روز عید غدیر پیامبر خدا درباره اش فرمود: «مَن کنتُ مولاه فهذا علیٌ مولاه»، و فرمود «مَن کنتُ أنا نبیه فعلیٌ أمیره» و فرمود: «أنا وَ عَلیٌ مِن شجرةٍ واحدَه و سائرُ الناس مِن شجرةٍ شتی». همو که پیامبر خدا دخترش را که بهترین زنان دو عالم بود  به همسری اش درآورد، همو که تنها خانه ی او بود که دربش به مسجد النبی باز می شد و بقیه درها به مسجد النبی بسته شدند. و همو که پیامبر درباره اش فرمود: «أنا مدینةُ العلم و علیٌ بابها ... » و همچنین فرمود: «أنت أخی و وصیی و وارثی، لحمُکَ مِن لحمی و دمُکَ مِن دمی و سلمُکَ سلمی و حربُکَ حربی و ایمانُ مُخالَطَ لحمُک و دمُک کما خالطَ لَحمی و دَمی»

بعد از تمام این اتمام حجتها که هم در منابع روایی شیعه موجود است و هم در منابع روایی برادران اهل سنت، و بعد از تمام آیات قرآنی که درباره امام علی مخصوصا و به طور کلی درباره اهل بیت پیامبر آمده، آیا باز هم شکی درباره راه هدایت باقی می ماند؟ و سوال من از مخاطبین این پست اینجاست که اگر راه تاریکی در پیش داشته باشید که پر از مانع و چاله و تیغ و پر از حیوانات وحشی است، و به شما بگویند راه رسیدن به مقصدتان این راه است و به شما کوله ای از توشه ی راه و چراغ قوه ای برای نمایاندن راه داشته باشید، آیا باز هم کوله ی توشه و چراغ قوه را رها می کنید و می گویید که من خودم راه را بدون توشه و بدون چراغ طی خواهم کرد؟ آیا شنوندگان در عقل شما شک نخواهند کرد؟