چرا امام حسین با علم به شهادتشان راهی کربلا شدند؟
جمعه, ۳۰ آبان ۱۳۹۳، ۱۱:۰۱ ب.ظ
برخی می گویند امام حسین (ع) یا علم غیب نداشته است و از آینده خبر نداشته است که وارد صحرای کربلا شده است و یا اینکه اگر با علم به اینکه به شهادت می رسد وارد این معرکه شده است دست به خودکشی زده است. البته این دو نسبتی که به امام حسین می دهند هیچکدام برازنده آن امام مظلوم نیست ولی فردی که آشنایی به تاریخ اسلام نداشته باشد و نسبت به حرکت امام جهل داشته باشد لاجرم یکی از این نسبتهای ناروا به امام را باید بپذیرد.
لازم است بدانیم سنت الهی بر این است که جریان امور دنیوی به طور عادی و طبیعی پیش رود و خداوند کراهت دارد که امور دنیوی را خارج از روال طبیعی پیش ببرد. در غیر این صورت دنیا بستر آزمایش برای بشر نخواهد شد. امام صادق(ع) فرمود: "خداوند از جریان و تحقق اشیا جز از راه اسباب و علل ابا دارد".(بحارالانوار، ج 2، ص 90، حدیث 13) درضمن اگر اولیای الهی زندگیشان بر اساس علم لدنی و علم غیبی که داشتند می بود، زندگیشان نمی توانست سرمشق و الگوی مردم عادی باشد. ائمه اطهار نیز علی رغم اینکه علوم خدادادی و لدنی و غیب داشتند ولی موظف، ملکف و مأمور نبودند که بر اساس علم غیبی خود عمل کنند و می بایست در همه موارد (مگر مصلحت ایجاب کند) مطابق آن چه علوم عادی اقتضا می کرد، عمل نمایند. امام حسین نیز همچون پدر و برادر خود طبق تکلیف الهی عمل نمود و از بیعت با یزید ملعون که دین اسلام را به بازیچه گرفته بود امتناع نمودند و با او به جهاد برخاستند. فلذا امام حسین علیه السلام با اینکه علم به شهادت خود داشتند و دارای علم غیب بودند اما رضایت پروردگار که حفظ دین اسلام بود را بر همه چیز حتی اسارت خانواده خویش ترجیح دادند و در لحظات پایانی عمر شریفشان فرمودند : الهی رضاً بقضائک و تسلیماً لأمرک لا معبود سواک. شاید بهتر باشد بگوییم علم غیب امام حسین بر این بود که مطلع بودند و می دانستند که این قیام ایشان حق و حقیقت را تا قیام قیامت بر جهانیان آشکار می کند و می دانستند که با شهادتشان دین جدشان زنده و پایدار خواهد ماند و راه سرخ ایشان به تحقق کلمه لااله الا الله و به ظهوری سبز می انجامد پای در وادی کربلا گذاشتند و مظلومیت ایشان و یاران وفادارشان باعث شد ظلم ظالم بر همگان آشکار شود و اسلام ناب محمدی حسابش با اسلامی که معاویه ی ملعون به مردم نمایانده بود جدا شود.
لازم است بدانیم سنت الهی بر این است که جریان امور دنیوی به طور عادی و طبیعی پیش رود و خداوند کراهت دارد که امور دنیوی را خارج از روال طبیعی پیش ببرد. در غیر این صورت دنیا بستر آزمایش برای بشر نخواهد شد. امام صادق(ع) فرمود: "خداوند از جریان و تحقق اشیا جز از راه اسباب و علل ابا دارد".(بحارالانوار، ج 2، ص 90، حدیث 13) درضمن اگر اولیای الهی زندگیشان بر اساس علم لدنی و علم غیبی که داشتند می بود، زندگیشان نمی توانست سرمشق و الگوی مردم عادی باشد. ائمه اطهار نیز علی رغم اینکه علوم خدادادی و لدنی و غیب داشتند ولی موظف، ملکف و مأمور نبودند که بر اساس علم غیبی خود عمل کنند و می بایست در همه موارد (مگر مصلحت ایجاب کند) مطابق آن چه علوم عادی اقتضا می کرد، عمل نمایند. امام حسین نیز همچون پدر و برادر خود طبق تکلیف الهی عمل نمود و از بیعت با یزید ملعون که دین اسلام را به بازیچه گرفته بود امتناع نمودند و با او به جهاد برخاستند. فلذا امام حسین علیه السلام با اینکه علم به شهادت خود داشتند و دارای علم غیب بودند اما رضایت پروردگار که حفظ دین اسلام بود را بر همه چیز حتی اسارت خانواده خویش ترجیح دادند و در لحظات پایانی عمر شریفشان فرمودند : الهی رضاً بقضائک و تسلیماً لأمرک لا معبود سواک. شاید بهتر باشد بگوییم علم غیب امام حسین بر این بود که مطلع بودند و می دانستند که این قیام ایشان حق و حقیقت را تا قیام قیامت بر جهانیان آشکار می کند و می دانستند که با شهادتشان دین جدشان زنده و پایدار خواهد ماند و راه سرخ ایشان به تحقق کلمه لااله الا الله و به ظهوری سبز می انجامد پای در وادی کربلا گذاشتند و مظلومیت ایشان و یاران وفادارشان باعث شد ظلم ظالم بر همگان آشکار شود و اسلام ناب محمدی حسابش با اسلامی که معاویه ی ملعون به مردم نمایانده بود جدا شود.
